Leonie is in Minho, een provincie in het Noordwesten van Portugal. Ze ontdekt dat Alvarinho twee gezichten heeft, Portugal en Spanje nog steeds in strijd zijn. En dat rode wijn uit Portugal ehh .. apart is.
Alvarinho: een druif met twee gezichten
Al de hele ochtend proeven we blind de wijnen uit de Vinho Verde. Al snel blijkt, dat het hier enkel om de Alvarinho druif draait. Deze kwaliteitsdruif geeft aroma’s van limoen, abrikoos, bloesem en een ziltige invloed van de Atlantische oceaan aan de wijn. Ondanks de zuidelijke ligging, met zomerse temperaturen (van meer dan 30 graden, zoals ik nu ook ondervind), behoudt de Alvarinho haar krakend, frisse zuren.
De streek heeft echter zoveel meer te bieden dan alleen deze wijnstijl. Ik proef een rijkdom aan moderne witte Alvarinho wijnen. Ze zijn geconcentreerder, rijper en missen het koolzuurgas, waardoor ze een stuk gastronomischer zijn. Ik val van de ene in de andere verbazing en proef de interessantste wijnen! En dan vooral uit de Noordelijkste Portugese regio’s Melgaço en Monção.
Opvallend is de hoge kwaliteit, van de meer dan honderd geproefde wijnen. Natuurlijk is er een duidelijk (prijs) kwaliteit verschil tussen de verschillende wijnen, maar of de wijn nu van een beroemde wijnmaker, de lokale coöperatie of een klein wijnboertje komt, ze smaken vrijwel allemaal naar meer.
‘Émparrados’
Na de zware taak van het proeven, rijden we naar Quinta da Pedra. Dit is een prachtig wijnhuis, waar nieuwe technieken hand in hand gaan met de traditionele wijnbouw. De wijnstokken staan hoog opgebonden in een ‘émparrados’ een soort pergola. Zo krijgen de druiven extra zonlicht en wat frisse wind. In de wijnkelder worden de druiven zacht gekneusd en ontsteelt. Onder strenge gecontroleerde temperatuur, wordt een zachte, frisse en fruitige wijnstijl gemaakt.
Dag 2
Dag twee; er is opnieuw een proefsessie, waarbij mijn concentratie na wijn nummer 35 afdwaalt naar de prachtige kunst in de proefruimte. Op een gegeven moment raak ik zó afgeleid, dat ik tijdens het wijzen naar een kunstwerk, de Zweedse wijnjournalist Fredrik per ongeluk raak. Niet zo erg, ware het niet dat door mijn zwaai, zijn spuugbak omvalt en precies in mijn handtas beland… Oeps!
Alvarinho vs Albariño
Na het drogen van mijn handtas, besluit ik samen met Luis, een wijnmaker uit het Spaanse Rias Baixas, en de Portugese wijnexpert Manuel, een rondje door het stadje te maken. Monçao is een ommuurde stad, waar de kunst die me zo raakt, een belangrijk onderdeel is van de geschiedenis. Samen met het feit dat Monçao de geboorteplaats is van de Alvarinho druif, maakt dit het voor mij een heilige plek. Luis gelooft er niks van. Als trotse Spanjaard claimt hij dat de Albariño druif, wat in feite precies dezelfde druif is, oorspronkelijk uit Galicië komt. Ik meng me hier liever niet in. Doet mij te veel denken aan een zeventiende eeuws conflict tijdens de Restauratieoorlog…
Van een afstand sla ik het Zuid Europese temperament dat oplaait tussen Manuel en Luis gade. Een lokale dame opent haar raam, recht boven de hoofden van de twee wijnmannen en begint vlijtig haar kleed uit te kloppen. Karma is a bitch!
‘Litro tinto €1,67’
Eenmaal buiten valt mijn oog op een briefje op de achterdeur, waarop staat dat een ‘litro tinto’ €1,67 kost. Samen met de Poolse wijnjournalist Pawet, besluit ik een liter te kopen. We zijn razend nieuwsgierig. Want hoe trots ze zijn op hun Alvarinho, hoe ongemakkelijk de Portugezen worden als we naar hun rode wijnen vragen.
De wijngaarden, beschermd door een bergketen in het noorden, zijn ideaal gelegen voor het verbouwen van de Alvarinho. Met precies genoeg van alles: zon, warmte en neerslag. De wijngaarden worden biologisch bewerkt en het hele proces kent maar één doel: zuivere en harmonische wijnen maken.
Maar helaas geldt niet hetzelfde voor de rode wijnen. De blauwe druiven worden amper rijp en de hoge zuren zitten bij de rood, direct in de weg. Ook ontstelen ze de blauwe wijnen traditioneel niet, om iets van structuur te geven aan de lichte body. Nadeel is dat er daardoor onrijpe tannine inzitten, die je mond doen samentrekken. Ook een zoetje en een sprankeltje ontbreken aan de wijn, met een alcoholpercentage van nog geen 8%!
Tja, we begrijpen waarom er geen rode wijn op de proeftafel stond deze ochtend. Wél hebben we er een ideale wijn en spijscombinatie bij bedacht. Dit is dé ideale wijn om vette worstjes mee weg te spoelen op een foute BBQ!
Na het ontnuchterde avontuur van de rode wijn, trek ik verder door Noord-Portugal. Volgend keer het derde én laatste deel van mijn wijnreis. Ik doe een wanhopige poging om jong te blijven, door water uit een roestige kraan te drinken.. 
Deel één nog niet gelezen? Dat kan hier!
